Watykańskie sympozjum
W dniach 17-19 lutego br. w Rzymie odbyło się Międzynarodowe Sympozjum Teologiczne „W kierunku teologii fundamentalnej kapłaństwa”. Sympozjum to zostało zorganizowane przez kard. Marca Ouellet, prefekta Kongregacji ds. Biskupów i założyciela Międzynarodowego Centrum Badań i Antropologii dla Powołań, we współpracy z licznymi specjalistami z zakresu teologii, prawa kanonicznego, duchowości i formacji.
Na to otwarte dla wszystkich wydarzenie, pomimo wielu niewiadomych związanych z pandemią, przybyło wielu biskupów i kapłanów oraz osób konsekrowanych i świeckich zainteresowanych głębszym zrozumieniem powołań oraz znaczenia komunii pomiędzy różnymi powołaniami w Kościele. Taka właśnie wizja komunii różnych powołań, zakorzeniona w samej komunii Osób Boskich, ma na celu promocję eklezjologii trynitarnej zdolnej pobudzić na nowo Kościół Święty do ożywienia swojej misji zgodnie z odwiecznym planem Bożym.
Ojciec Święty Franciszek na otwarcie tego wydarzenia wygłosił prelekcję, w której zwrócił szczególną uwagę na rolę świadectwa życia i posługi kapłanów dla całej wspólnoty kościelnej. Papież mówił o tym, że kapłani powinni cechować się zwłaszcza czterema bliskościami: bliskością wobec Boga, wobec biskupa, wobec współbraci kapłanów oraz wobec ludu Bożego. Te cztery bliskości powinny być busolą w życiu i posłudze każdego powołanego do kapłaństwa, ale też i każdego wiernego. Ojciec Święty, powołując się na liczne konkretne świadectwa i swoje osobiste doświadczenia, wyraził głęboką wdzięczność za heroiczną i pełną ofiarności posługę kapłanów, zwłaszcza w tych dzisiejszych czasach.
Temat kapłaństwa istotnie jest jednym z gorących i kluczowych tematów poruszanych w naszych czasach. Sympozjum zostało tak zorganizowane, by można było spokojnie i rzetelnie osadzić ten temat w świetle Bożego Objawienia, które wypływa dla nas ze Słowa Bożego oraz żywej Tradycji Kościoła. Nie ulega żadnej wątpliwości, że Chrystus jest jedynym pośrednikiem zbawienia, jedynym i wiecznym Kapłanem Nowego Przymierza. Zakorzenieni w Nim na mocy chrztu świętego wierzący, czyli Kościół, Oblubienica Chrystusa, jest communitas sacerdotalis, nie tylko dlatego, że Chrystus włącza ją w swoją ofiarę kapłańską (por. Sacrosantum Concilium 7), ale i ją nieustannie formuje przez tę ofiarę i posyła do świata (por. Lumen Gentium 11). Kościół – Oblubienica Chrystusa, zjednoczona z Nim w Eucharystii (i dzięki niej), uczy się – jak Chrystus – ofiarować swoje życie dla zbawienia braci.
Szczególną uwagę starano się zwrócić na relację jaka zachodzi pomiędzy kapłaństwem chrzcielnym (wspólnym dla wszystkich wierzących) a kapłaństwem wyświęconych szafarzy (biskupów, prezbiterów i diakonów), tak by odkryć wzajemne dopełnianie się różnych powołań w Kościele. W tym kontekście wielokrotnie i z mocą wybrzmiało wielkie znaczenie jakie ma do odegrania życie konsekrowane dla duchowości kapłańskiej. Życie konsekrowane jest prawdziwym charyzmatem (por. św. Paweł VI, Evangelica Testificatio) i jako takie jest niezbędne, esencjalne w Kościele, zwłaszcza w relacji do kapłaństwa służebnego. Od zawsze bowiem, z woli Bożej, w Kościele współistniały i współdziałały zarówno „hierarchia”, jak i „charyzmat”. I tak jak wyświęceni szafarze w Kościele, działając in persona Christi, dla dobra całej wspólnoty kościelnej reprezentują w sposób jedyny i wyjątkowy dar sakramentalny jaki Jezus uczynił ze swego życia, tak też życie konsekrowane reprezentuje „wewnętrzny styl Jezusa”, który jest posłuszny Ojcu, czysty i ubogi. Świadectwo radykalnego życia radami ewangelicznymi czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, stanowi niezastąpiony i konieczny wkład, posługę jaką konsekrowani pełnią wewnątrz wspólnoty Kościoła, istotnego zwłaszcza dla duchowości kapłaństwa hierarchicznego.
W trakcie sympozjum podejmowano różne tematy szczegółowe związane z takimi kwestiami jak: wyzwania dla formacji, tożsamości i misji kapłańskiej (w obliczu postępujących, często raczej negatywnych, zmian kulturowych); problemy ekumeniczne; kwestia celibatu; zjawiska multikulturalności i migracji; rola laikatu w Kościele, a także rola kobiet zwłaszcza w formacji kapłańskiej. Wielokrotnie też podczas sympozjum podkreślano konieczność troski o tworzenie i promowanie kultury powołaniowej. Zostało przypomniane, że żadna wspólnota kościelna nie rozwija się, jeśli troszczy się tylko o siebie. Potrzeba zatem świadomego podejmowania misji, zaangażowania wszystkich wiernych. Potrzeba dziś adwokatów, promotorów kultury powołaniowej. Każdy wierzący powinien zaangażować się w dzieło powołaniowe, wspierać i troszczyć się o nowe powołania w Kościele, zwłaszcza powołania kapłańskie. Potrzeba nam wierzącym na nowo odkryć, zachwycić się kerygmatycznym wymiarem inicjacji chrześcijańskiej oraz zaangażować się w świadectwo poprzez katechezę mistagogiczną, która pomagałaby innym wejść w misterium Chrystusa i Jego Kościoła.
Bardzo wiele z poruszanych tematów zdaje się bezpośrednio dotykać naszego charyzmatu w Kościele. Tym bardziej cieszę się, że dane mi było uczestniczyć w tym wydarzeniu, w nadziei, że stanie się ono dla nas impulsem w zintensyfikowaniu refleksji, studium oraz rozeznania, tak, aby móc odczytać znaki czasu i wezwania do jakich Bóg nas zaprasza na mocy naszego szczególnego powołania i misji w Kościele. Osobiście jestem przekonana, że w naszą misję jako PDDM, ofiarujących swoje życie w służbie Jezusowi żyjącemu w Eucharystii, w Kapłaństwie i w Liturgii, wpisane jest jak DNA ten szczególny szacunek, miłość i troska o kapłanów: począwszy od wypraszania daru powołań, troski o powołania i ich formację, towarzyszenia i wspierania ich w formacji i misji, współpraca w duszpasterstwie i współgorliwość o zbawienie dusz, troska o kapłanów przeżywających różnego rodzaju trudności i kryzysy oraz towarzyszenie im w samotności, opuszczeniu, chorobie i starości, jak również przygotowywanie i towarzyszenie kapłanom w przejściu do Domu Ojca oraz modlenie się za nich po ich śmierci. To wszystko jest bardzo bliskie sercu PDDM na mocy naszego szczególnego charyzmatu, danego nam dla dobra całego Kościoła. Niech Duch Święty nieustannie nas oświeca i prowadzi oraz otwiera nowe drogi pełnienia naszego pięknego apostolstwa kapłańskiego dla dobra Kościoła w Polsce i na świecie.
Reguła Życia PDDM
Z miłości do Jezusa żyjącego w Eucharystii, Kapłaństwie i Liturgii rodzi się nasze apostolstwo. (9)
Z tajemnicy eucharystycznej, źródła misji, czerpiemy światło, radość i przykład, aby być apostołkami Eucharystii. Włączone w kapłańskie pośrednictwo Chrystusa i w Jego dzieło wynagrodzenia, przeżywamy modlitwę jako apostolstwo, uwielbiając Ojca w duchu i w prawdzie. Podejmujemy nieustanną modlitwę, która wyraża się w wieczystej adoracji, dzięki której świadczymy o prymacie Boga w świecie. (140) Uczestniczymy w kapłaństwie Chrystusa również w Liturgii Godzin. Wychwalamy wielkie dzieła Boże, rozciągając na poszczególne pory dnia uwielbienie, dziękczynienie oraz wspominanie tajemnic zbawienia, modlitwę błagalną i przedsmak niebiańskiej chwały, dane nam w Eucharystii. (19)
Przez publiczny ślub posłuszeństwa uczestniczymy w kapłańskiej ofierze Jezusa Chrystusa, ofiarując naszą wolę w sposób wolny, odpowiedzialny i twórczy. (37)
Jako lud królewski, kapłański i prorocki odpowiadamy na powszechne powołanie do świętości i współpracujemy w budowaniu Kościoła. Działając wspólnie, zarówno z wyświęconymi szafarzami, jak i ze świeckimi, realizujemy naszą misję, w służbie Królestwa Bożego. (138)
Włączone przez chrzest w jedyne kapłaństwo Chrystusa, uczestniczymy w misji wyświęconych szafarzy, w duchu Matki Najświętszej. Jako kobiety włączone w gorliwość kapłańską, poprzez modlitwę i posługę, towarzyszymy powołanym do prezbiteratu i wspieramy ich formację. Otaczamy troską prezbiterów i konsekrowanych, w sposób szczególny tych, którzy żyją w sytuacji ubóstwa, choroby i starości oraz modlimy się za nich po śmierci. (144)
przygotowała: s. M. Emilia Kąkol, uczestniczka sympozjum
